[avatar user=”cemozel” /]
Cem ÖZEL
Kullanıcı Hizmetleri Yöneticisi/Sabancı Üniversitesi Bilgi Merkezi

Birisi diyor ki “ben laubaliliği sevmem, disiplini severim.”

Diğeri diyor ki, “hayat kısa keyfini çıkar.”

Birisi diyor ki “ben çok çalışıyorum, zafer benimdir.”

Diyor ki diğeri, “ne kadar çalışırsan çalış, yaratıcı olamadıktan sonra boşa kürek çekiyorsun.”

Birisi diyor ki, “ben analiz yapmayı severim. Başımda da birisinin olmasına gerek yok. Senin gibi kontrolsüz davranmıyorum.”

Diğeri de, “ben yaratıcıyım” diyor. “Yeni fikirlere açığım. Senin görmediğini görebiliyorum. Hayata farklı pencerelerden bakabiliyorum” diyor.

Birisi diyor ki “ben insanlarla mesafeliyim. Belli bir seviyede tutmalıyım ilişkilerimi diyor.”

Birisi de mesafeyi tanımıyor. Gerektiğinde sarılıyor, omza dokunuyor, yakınlaşıyor.

Beynimizin sağı ayrı solu ayrı oynuyor. İkisi de başka telden çalıyor. İyisi mi tarafsız olup ikisini birlikte sevelim. Sunay Akın’ın Asansör adlı çok güzel bir şiiri var. Oradan bir parça alayım da taşı gediğine koyayım:

Ne kalem kılıçtan,
ne kılıç kalemden üstün olsun,
öğrensinler birlikte yaşamayı.
Örneğin kalem
aşk şiirleri yazsın
ve köreldikçe kılıç yontsun

İşte böyle. Ortak hareket edip sinerji yaratma gibi bir şansımız varken işi sağ sol davasına çevirmeyelim. Bu şiiri de konumuza uyarlayalım:

Ne sol sağdan
Ne sağ soldan üstün olsun,
Öğrensinler birlikte düşünmeyi
Örneğin sol fikir üretsin
Ve soldukça fikir sağ parlatsın