Mesut TİM- 05 temmuz 2013 günü 22. ATATÜRK ÇOCUKLARI KÜTÜPHANESİ’ni Ordu, Gülyalı İlçesi, Turnasuyu Köyü’nde Şefika – Mahmut Birkiye onuruna açtık. “Büyük işler, önemli atılımlar ancak birlikte çalışma ile elde edilebilir. Kendiniz için değil Ulusumuz için elbirliği ile çalışınız. Çalışmaların en değerlisi budur.” Mustafa Kemal Atatürk. Ve büyük işler, önemli atılımlar yapmak için de yaşım geçti demeyeceksiniz… Yılmayacaksınız, hiçbir şeyden, hiçbir kimseden çekinmeyeceksiniz, korkmayacaksınız… Yaptığınız doğru ise sonuna kadar mücadelenize devam edeceksiniz…

Yukarıdaki sözün altındaki iki kadını görüyorsunuz… İkisi de emekli olamayan öğretmenlerden. Soldaki Şefika Birkiye… Henüz 88 yaşında… Ve bu yaşta dağ bayır gördüğünüz o tepeleri kimsenin desteği olmadan gezebiliyor… Ve hala toplum için, insanlar için birşeyler üretiyor, paylaşıyor. Hemen sağındaki ise hepinizin bildiği bir isim… Öğretmen Benisa… Huriye Saraç… O da daha 84’ünde… Hayatının baharı yani… Kendisi Manisa, Salihli’de oturur… Derneğimizin bir üyesi… Ne mi derneğimiz… Köylere ATATÜRK ÇOCUKLARI KÜTÜPHANESİ adı altında KÖY KÜTÜPHANELERİ kuran bir dernek… Ve kendisi hala aktif olarak kütüphane kurma çalışmalarının içinde… Yalnız manevi olarak değil fiziki olarak da… Tekrar hatırlatırım… Yaşı 84… Ama emekli olamamış bir öğretmen o… Aynen Şefika hanım gibi…

Üstteki fotoğrafın sol tarafında gördüğünüzde ise üste bir kütüphane tabelası var… Ordu ili, Gülyalı İlçesi, TURNASUYU Köyü diye yazan. Bu ne mi? Şefika Birkiye ve Huriye Saraç’ın yani emekli olamamış öğretmenlerin elbirliği ile bu memleketin insanlarını aydınlatma yolunda en güzel yatırımlardan biri olan bir kütüphane oluşturmuşlar. Yaklaşık 4.500 kitapla. Ve bu kütüphanenin adı da ATATÜRK ÇOCUKLARI KÜTÜPHANESİ… Bencillik etmişler, kendilerine mal etmişler diyeceğim kütüphaneyi amma, eminim sizler de bu kütüphanenin hepimize ait olduğunu biliyorsunuz…

Teker teker tasnif edilen, etiketlenen kitapların hepsinde bu iki emekli olamayan, elleri öpülesi iki değerli öğretmenimin emeği var… Ben defalarca ellerini öpmek istemem rağmen öptürmediler, hiç olmazsa bu yazının içinde ellerinden saygıyla, sevgiyle öpmüş olayım…

Bu ülkenin insanlarına hizmet etmek için bir yerlere gelmiş olan bazı insanlar ne yazık ki biri 88, diğeri 84 yaşında olan bu iki insan kadar bile faydalı olamıyor bu ülkenin insanlarına. Onlardan utanıyorum desek bile azdır sanırım, öyle değil mi? Bu fotoğrafa bakıp, bu yaptıklarını okuyup binlerce, milyonlarca kez yerin dibine girmeleri gerekirken nasıl da hala aramızda olabiliyorlar, inanamıyorum…
Yazının başındaki Mustafa Kemal Atatürk’e ait olan sözü bir kez daha okumanızı ve bu ülke için, bu ülkenin insanları için hangi yaşta olursanız olun elbirliği ile, imece ile birşeyler yapmaya başlayın lütfen… Yoksa sizleri de yüzlerce kez, binlerce kez utandıracak bu iki sevimli kız, hala emekli olamayan bu iki güzel öğretmenim…
Sevgiyle..

Kaynak: Mesut Tim